Secret Canon vol.2 - Dayna Kurtz

Op 4 juni verscheen de nieuwe cd van Dayna Kurtz, Secret Canon  vol.2 in de Verenigde Staten. In Europa duurt het nog tot september. Zo lang kon ik natuurlijk niet wachten, je bent fan of je bent het niet tenslotte. Ik heb de cd in de V.S. besteld. Dat  is natuurlijk hopeloos ouderwets en nodeloos duur. Geduld hebben en downloaden is stukken goedkoper. Dan maar ouderwets, zodat de artiest er tenminste wat meer aan verdient en ik wat eerder kan genieten. Ik ben niet echt een zeloot op dat gebied, ik koop niets van muzikanten die toch al stinkend rijk zijn, ik download het ergens gratis. maar  echt goede, minder bekende muzikanten, die betaal je.

Net als Vol. 1 is Vol. 2 een mix van niet eerder gecoverde nummers van andere artiesten en eigen werk.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik voor de tweede keer te luisteren. En het is weer een juweel. Wat bluesier dan Vol. 1. Er zit een New-Orleansklank in, maar misschien leg ik er dat meer in dan dat het daadwerkelijk het geval is. Dayna Kurtz is pas geleden verhuisd van New York naar New Orleans, Louisiana (Nola), een stad waar elke rechtgeaarde Amerikaanse artiest natuurlijk een zwak voor heeft. 

Op haar site staat een citaat uit een bespreking waarin ik me helemaal kan vinden en dat ik dus maar hier plak.

Dayna Kurtz is the kind of artist who inspires wild-eyed zealotry among her fans, and there are 3 reasons for it: 1, she's an artist's artist, one whose whiskeyed, determined alto often earns her comparisons with Nina Simone; 2 while Europeans adore her, she's obscenely underappreciated in her own country; and 3, her songs straddle a difficult space between jazz, rock, and folk, & are pure poetry.

Het citaat staat op de pagina waarop ze haar merchandise aanbiedt. Van die pagina heb ik ook twee artikelen in huis. Een T-shirt en een lp, vinyl dus, gekregen als dank voor het (met een miniem bedrag) meefinancieren van die lp. Crowdfunding, dus. Het T-shirt zou ik kunnen dragen, maar eigenlijk houd ik niet zo van T-shirts, behalve als ‘onderhemd’ in koude tijden, en al helemaal niet met opdruk. En de lp kan ik niet afspelen, omdat ik al jaren geen platenspeler meer heb.

Dayna Kurtz in Venlo, 2006, foto Ronald Rietman

Zoals uit het bovenstaande citaat al blijkt, is Dayna Kurtz bekender in Europa dan in haar eigen land, en wat mij betreft mag dat wel zo blijven. Nu komt ze tenminste met een vrij grote regelmaat naar Europa, en dan vooral naar Nederland en Spanje. Afgelopen jaar was ze nog in o.a. Paradiso en eind deze zomer speelt ze daar weer. Ik denk dat ik daar dan ook weer ben. Samen met D. want die heeft ook een zwak voor die andere D. ontwikkeld. Een van onze eerste gezamenlijke uitjes ging naar Venlo waar Dayna Kurtz optrad in een veel te volle, te rumoerige en te hete tent op een festivalterrein. D. was er ook die laatste keer bij (2012), in Paradiso waar D.K. veel van Secret Canon vol.1 speelde.

Mijn buitenwereld heb ik nog niet echt op het spoor van Dayna Kurtz kunnen zetten. Behalve dan die keer dat iemand zei dat ze zelfs van een nummer als Those were the Days (op: Beautiful Yesterday) iets moois wist te maken. Dat is dat nummer waarmee Mary Hopkin in 1986 het Songfestival won. D.K. zegt er in haar inleiding iets over (Paradiso, 2004).

Mary Hopkin

Een  nummer trouwens dat - ontdek ik net op Wikipedia - een cover was van een Russisch lied van Boris Fomin (1900-1948) en dichter Konstantin Podrevskii.

Ik plaats hier een paar versies om D.K.’s eigenwijsheid te vieren. Want dat is, denk ik wat me het meest aan haar bevalt, haar eigenwijsheid. Naast (natuurlijk) haar stem, haar gitaarspel, haar muziekkeuze, haar schrijven en haar muzikantenkeuze. 

De eerste versie. Van Alexander Vertinsky.

O ja, de bedoeling is dat je luistert naar fragmentjes van Secret Canon vol. 2. Hier kan dat.

En dan kopen natuurlijk.