Diana Ross meets Tarzan

Ik heb altijd een hekel gehad aan Diana Ross. Ik bedoel: de ontwikkeling van The Supremes naar Diana Ross & The Supremes naar Diana Ross solo beviel me al niet. Te veel ego bij dat mens. En ik was een bluesfreak en zeker geen wijdpijperige soulman. Ik hield meer van de melancholieke vergezichten en de verloren liefdes die je per trein achterna reed, dan van platte of zemelige songs als Sex-Machine van James Brown of I hear a Symphony van bovengenoemde troela’s.

Daarbij had Diana Ross ook nog zo’n raar trekje om haar mond dat ik nooit goed kon plaatsen. Zou ze zometeen in huilen uitbarsten of een verschrikkelijk bitchy uitspraak doen over haar medetriogenoten Cindy Birdsong en Mary Wilson. Toen ze later ook nog eens vriendjes bleek te zijn met Michael Jackson stond mijn oordeel over haar voor eeuwig vast: een egocentrische, geldgeile trut die alle muziek die ze onder handen nam wist te verlagen tot sentimenteel gekwijl. Van dat laatste kunnen jullie op dit blog een akelig voorbeeld horen: Strange Fruit.



De verschrikking van Ross’ versie zit hem natuurlijk in het zoetgevooisde.  Het klinkt alsof ze een leuke herinnering ophaalt uit vervlogen tijden. Ach ja, Those were the Days.  Billie Holidays stem snijdt ook na honderd keer luisteren nog door je hoofd en je hart.

Diana Ross’ versie van Strange Fruit en de bijbehorende clip komen uit de film Lady Sings the Blues (1972) waarin ze de rol van Billie Holiday speelt. Toch al een onvoorstelbare gotspe.  Er bestaan natuurlijk nog talloze andere versies van het nummer, de meeste ken ik niet en dat wil ik ook zo houden. Die van Nina Simone kan ik wél aanraden: op haar eigen manier maakt zij er ook een aangrijpend geheel van. Maar Diana Ross!!! Werkelijk!

Het vervelende is alleen dat ik Ross’ uitvoering kende voor die van Billie Holiday. Erger nog ik leerde Billie Holiday kennen via Diana Ross. Via de film. Kort na het zien van de film kocht ik de soundtrack op LP. Ik heb dus nog steeds een LP van Diana Ross in mijn kast staan, schaam ik mij te zeggen. Tot mijn verdediging kan ik nu natuurlijk aanhalen dat ik diezelfde dag ook mijn eerste Billie Holiday-LP kocht (met daarop natuurlijk ook Strange Fruit), maar toch: het wringt nog steeds dat ik een van de mooiste nummers ooit het eerst heb aangeschaft in een van de slechtste versies. 

Ik heb de soundtrack van Lady Sings the Blues nog met een zekere regelmaat gedraaid. Want het ging niet alleen om dat ene nummer: de film had me aangegrepen. Intussen kocht ik nog een LP van Billie Holiday en zo leerde ik ook haar versies kennen van de meeste songs uit de film. Het verschil werd steeds duidelijker. Billie was een zangeres, een mens. Diana Ross, nou ja, laat ik me maar beheersen.

Daarom was ik blij dat ik een paar dagen geleden een blog ontdekte waarop een deel van een aflevering uit een Tarzan-tv-serie geplaatst was, waarin Diana Ross & The Supremes een rol speelden.

Tarzan meets Diana Ross & The Supremes

Ook bij (de rol van) Tarzan is er natuurlijk sprake van één klassieker en talloze navolgers, zij het dat het niveau hier van meet af aan redelijk bedroevend was.  De klassieker is natuurlijk Johnny Weismüller (al was hij niet de eerste Tarzan). De Tarzan uit de tv-serie die gelukkig maar twee seizoenen duurde, was ene Ron Ely. De serie is volgens mij ook op de Nederlandse of de Duitse tv te zien geweest.  

Ron Ely staat tot Johnny Weissmuller als Diana Ross tot Billie Holiday. (Waarbij Lex Barker dan eventueel te vergelijken valt met Nina Simone.)

Het verhaal gaat ongeveer als volgt:

Drie nonnen komen uit de States naar Afrika om daar een ziekenhuis te bouwen voor de arme inboorlingen. Een van de nonnen (Diana Ross natuurlijk) komt daarmee terug naar haar geboorteland. De andere twee zijn geboren en getogen in de USA.  Het stamhoofd (gespeeld door een jonge James Earl Jones, wiens stem toen nog niet zo betoverend diep was) is tegen het voornemen. In een gezamenlijke strijd tegen een paar slechte blanken vinden Tarzan, het stamhoofd en de nonnen elkaar. Het stamhoofd werkt nu gewillig mee aan de totstandkoming van het ziekenhuis en het ziet er zelfs naar uit dat hij zich tot het christendom zal bekeren. De aflevering begint en eindigt met een Supremes-versie van Michael, Row the Boat Ashore. 

Ron Ely met liaan

Het deed me bijzonder veel genoegen op de Wikipedia –pagina van de Tarzan-tv-serie te lezen dat Ron Ely eigenlijk niet de hoofdrol zou spelen. Die was eigenlijk bedoeld voor Mike Henry, die al eerder Tarzan had gespeeld. Maar Ron Ely zou ook een rol krijgen: namelijk die van een bandiet die zich als Tarzan zou voordoen. En in feite heeft hij die rol ook voortdurend gespeeld. Op geen enkel moment komt hij over als een echte Tarzan. Hij loopt dan wel in een spannend lendendoekje rond, en hij begint elke aflevering met de befaamde Tarzan-schreeuw, maar hij stapt me iets te gemakkelijk in een jeep en rijdt daarmee weg: Tarzan heeft een rijbewijs!

En zo zingt Diana Ross Strange Fruit. Ze heeft een rijbewijs en een auto, maar ze doet alsof ze zich met lianen door het oerwoud moet bewegen.

Ron Ely schijnt trouwens inmiddels redelijk bekend te zijn als schrijver van Mistery Novels.

De vier delen van de aflevering van Tarzan & The Supremes vind je onder de volgende links.
1, 2, 3, 4