Als ik mensen vraag een lijstje met droevige muziekjes onder
mijn Facebook-oproep te zetten, kan ik natuurlijk niet zelf achterblijven. Ik zal er in dit blog per nummer iets bij
schrijven, al zal dat niet altijd met het waarom van de keuze te maken hebben. Opvallend is dat acht van de tien liedjes door
vrouwen gezongen worden. Nou ja, zo
vreemd is dat nou ook weer niet, althans voor mij niet: ik kan het meestal beter
vinden met vrouwen dan met mannen (en dan heb ik het niet over mijn seksuele voorkeur).
Ik heb mijn keuze gemaakt uit de popmuziek. Klassiek en jazz
doen even niet mee.
Björk staat twee keer op de lijst en de van nummers die ik
in mijn vorige blog noemde, heb ik er maar een opgenomen (Gloomy Sunday). Maar Björk is dan ook
een fenomeen.
Dat andere fenomeen uit mijn muziekwereld, Dayna Kurtz,
staat er helemaal niet op. Dat lijkt vreemd, maar misschien begrijp ik het toch
wel. Deels heeft het ermee te maken dat de opgenomen muziek uit een soort
oudheid komt, uit een verleden dat nu nog maar deels een rol speelt. En Dayna
Kurtz is voor mij nog steeds erg actueel. Vooral nu ik net (vijf minuten
geleden) tickets heb besteld. Verder is ze ‘mijn eigen ontdekking’ als je dat
zo mag zeggen. Maar het belangrijkste is toch dat ik van haar muziek stil
wordt. Doodstil.
De volgorde is trouwens willekeurig.
Edie Brickel is , heb ik ergens gelezen, getrouwd met paul
Simon, maar toen ze haar eerste twee lp’s opnam, was ze dat nog niet. Ik leerde haar kennen via ‘Circle’ dat ik
eerst ook genomineerd had. Ik heb voor What would You Do gekozen omdat de vraag
van de titel en de keuze die eraan vastzit in het refrein zo veel mooie
verhalen kan opleveren.
Dit nummer staat er vooral bij omdat het te maken heeft met
verlies, nou ja, afwezigheid, gemis in ieder geval. Mijn broer ging een jaar
lang koloniaaltje-pesten in Suriname. Dat was heel nobel van hem, maar ik was
hem wel kwijt al die tijd. Bij zijn terugkomst heb ik hem deze lp cadeau
gedaan, omdat ze voor mij een houvast was tijdens zijn afwezigheid. Voordeel
van die tijd was dan weer dat ik heb leren schrijven: ellenlange brieven.
My heart is
so broken. De tekst zegt genoeg. Mooie gitaarpartijen en de onvolprezen
stem van Björk. Heerlijke uithalen.
Het mooiste stel ooit in de
popmuziek. Fascination gaat over een preoccupatie met het verleden, met
verleden liefdes.
Stones-fans zullen het niet met me eens zijn, maar vaak zijn
de covers van hun nummers beter dan de uitvoeringen van de heren zelf. Dat
geldt zeker ook voor deze van Melanie. Maar zie ook verderop in deze lijst.
Een prachtig triest verhaal over een onmogelijk leven. En
jawel, er bestaan foto’s van deze Edward. Op internet althans.
Nina Hagen is vooral gek natuurlijk, maar haar eerste lp is
een van de beste albums ooit. Der Spinner is daarop een vreselijk verhaal van
een trieste tocht naar een zo mogelijk nog triester einde. In dit geval had de ‘doelgroep’ beter dood
kunnen zijn. Ich wusste nichts von deinen Ufern!!!
Zie mijn blog over dit nummer.
Van Marianne Faithfull had er ook meer mogen op staan. Bijvoorbeeld
haar uitvoering van seven deadly sins (die sieben Todsünden van Brecht en
Weill): Es ist richtig so, Anna, aber sooooo schwer. Nou ja, zij zingt het in
het Engels. Haar hele cd Twentieth
Century Blues mag ook.
Dit is zo’n lied waarin het hele verhaal wordt samengevat. Van
de (bijna) gelijknamige film in dit geval. Van Minelli zelf vind ik (in de film) vooral
de ogen leuk. I'm going like Elsie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten