31 dec 2012

Top 2000



Ik houd niet van feestmuziek. Ik houd ook niet van feesten, meestal. Behalve dan als je op zo’n feest kunt zwerven van Jan naar Alleman, waarbij dat laatste woord niets te maken heeft met Duitsland. Ik ben eerder een ietwat melancholiek type. Ik hang liever aan zo’n Stehtisch en bespreek de zin van het leven. Ik noem dat dan meestal de zin van de lever. Want het moet allemaal niet te serieus worden. Nee, het moet niet te serieus klinken, het moet wel serieus zijn. Daarbij vind ik lever wel lekker.

Ik luister dan ook nooit naar de Top2000. Te veel bagger. Laten we wel wezen, de meeste muziek is gewoon slecht. Naar de tv-versie kijk ik dan weer wel. Voor een deel omdat ik de verhalen van Leo Blokhuis meestal wel interessant vind, maar ook omdat ik altijd reuze benieuwd ben naar wat iemand anders op nummer een van de lijst had willen zien. Dat onderdeel is meestal een afknapper.

Nu weet ik niet welk nummer dit jaar op een staat, maar het zal er ongetwijfeld eentje zijn uit de top drie van afgelopen jaar. Die liedjes mogen wat mij betreft wel verboden worden. Er mag niet meer op gestemd worden. Afgelopen met die flauwekul. Zoek voor mijn part een ander nummer van die groep of persoon en stem er massaal op, maar hou nu eens op met de onzin dat er beste nummers bestaan. En kies dan in ieder geval voor de beste nummers van de betreffende groep of persoon.

Laten we wel wezen: dat gedoe van Queen, werkelijk! Ze hebben één goed nummer gemaakt: Killer Queen, hun eerste hit als ik het goed heb. Daarna zijn ze niet verder gekomen dan pompeus gedoe, Wagneriaans ge-eikel.
Van Boudewijn de Groot is zelfs de Eenzame fietser beter dan het nummer waarmee hij dit jaar op een, twee of drie staat. En Hotel California mag tegenwoordig echt alleen nog maar bij een kampvuur gezongen worden.

Vind ik. Vind ik. Natuurlijk, de mens moet vrij zijn te kiezen wat de anderen ook leuk vinden. En in een lijst van 2000 nummers mogen best een paar klotenummers voorkomen. Maar op zijn minst 1950 moeten er aanhoorbaar zijn. Vind ik. Minstens 1950 moeten er geen braakneigingen oproepen.

Ik heb net even op mijn Ipod gekeken. Er staan iets minder dan 2000 nummers op (want veel van de plek wordt ingenomen door allerlei podcasts), laten we zeggen 1954 nummers. Als ik kies uit de Top2000 dan zal ik best 46 nummers vinden die er bij mogen. Misschien vind ik ook nog wel een aantal nummers waarvoor een aantal andere mogen verdwijnen.

En ik heb het natuurlijk alleen nog maar over popmuziek. Geen klassiek, geen jazz en weet ik wat. Soms heb ik het idee dat mensen iets mooi vinden als ze het kunnen meezingen.

Maar zelfs in de popmuziek worden meestal de slechtste keuzes gemaakt. Waar is Zappa (662 Dancing Fool), waar is Everything but the Girl, The Incredible String Band, Soft Machine, Captain Beefheart, Dr. John, Supersister(1551, She was naked). En heeee, waar is Tom Waits ( 506, Tom Traubert's Blues), waar Marianne Faithfull(1271 As Tears go by, 1487, The Ballad of Lucy Jordan), Bettie Serveert? Edgar Broughton? Björk, in godsnaam waar is Björk? (1413, It's oh so quiet)

Het zou me niet verbazen als Andre Rieu er dan weer wel in staat. (Nou, dat valt nog mee.)

Goed, goed, ik weet het. Het is een gemiddelde. Het is de stem des volks. Het is democratie. Het is gezellig.
Soms verlang ik naar een dictator. Maar ja, dan zou ik me moeten neerleggen bij de smaak van één ander. En dat is pas echt erg. Zeker als ik dat zelf ben.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten