Namen

Deel 4 van: De korte maar miraculeuze liefde van Nellie Waldfeucht en Karel Innemee

Natuurlijk was een probleem nu opgelost. Nu hij weer thuis was en alleen, kon Karel Innemee zijn nieuwe geliefde de inscriptie in de boom verklaren: daags na hun eerste afspraak (morgen dus) was hij teruggekeerd naar de boom en had er -verliefd als hij was – de initialen in gekerfd. Nellie Waldfeucht zou hem even verliefd maar ook enigszins spottend meedelen dat zij niet had gedacht dat hij zo romantisch was. Hij zou schaapachtig grijnzen en (eventueel) zijn schouders ophalen. Wanneer dit vervolg zou plaatsvinden was nog niet duidelijk.

Maar hij zat natuurlijk wel nog met het probleem van zijn echte naam. Hij vreesde dat hij zijn droom had waargemaakt, maar zijn liefde onmogelijk. Natuurlijk kon hij alsnog de waarheid –de hele waarheid – vertellen, maar dat zou een eerste kras zijn op de glans van hun nieuwe liefde. Hij dacht het letterlijk zo, in die woorden. Maar als ze zijn leugen al zou accepteren, zelfs vergeven dan zou na die eerste kras een tweede volgen, en een derde. En later, veel later, zou er niets over zijn dan een doffe herinnering. En twee mensen die niet eens meer ongelukkig waren met elkaar. Dat nooit.

De naam bleef Karel Innemee, hij raakte er al aan gewend. Maar de wereld wist het nog niet, behalve Nellie Waldfeucht dan. En zij wist het in feite ook niet, zij meende gewoon dat hij Karel Innemee heette en verder niets.

Hij bedacht zich opeens dat hij veel te weinig wist over de relatie die Nellie met M.D. had.  Hij had haar naam nooit eerder gehoord, dus erg close zouden ze waarschijnlijk niet zijn. De namen van M’s liefdes waren hem bekend en andersom wist M.D. veel van zijn verleden.

Maar nu ze elkaar via M.D. hadden leren kennen, zou Nellie hem misschien vragen gaan stellen: Wie is hij? Hoe is hij? Wat is zijn verhaal? Wat zou M. dan doen? Wat had hij eventueel al verteld in de tijd tussen het feest en de wandeling? Natuurlijk, vrienden weten over het algemeen minder van elkaar dan vriendinnen, maar toch.

En dan: hij zou haar nooit kunnen meenemen naar huis, haar voorstellen aan zijn vader, zijn broer. Het verschil in achternamen zou hij nog kunnen uitleggen: zijn ouders waren gescheiden, en hij had gekozen voor de naam van zijn moeder. M.D. wist die naam niet. Dat kon.

Bij de voornaam werd het moeilijker.

Misschien zou het beter zijn, zijn naam te verklaren uit een keuze.

Karel Innemee, K.I.

K.I.

Dat hij dat niet eerder had gezien. K.I. omgedraaid is IK. Natuurlijk, dat was het. Hij besloot zijn naam te verklaren uit een soort identiteitscrisis. Dat hij op een gegeven moment (de scheiding van zijn ouders?) had bedacht dat hij zijn leven radicaal moest omgooien. De achternaam had hij gekozen omdat het in de regio een bekende naam was. Een boerse naam, voeten in de klei. Zoiets.

Ook hier was de voornaam een probleem. Karel. Hij kende maar een Karel en dat was een nogal droogkloterig figuur dat vrijwilligerswerk deed voor de jongeren uit de buurt. Hij overwoog Karel de Grote als naamgever, maar dat was overdreven. Daarbij zou hij dan liever voor de Franse versie hebben gekozen: Charles. Dat was tenminste een naam. Van Karel Appel had hij nog nooit gehoord.

Karel Innemee besloot notities te maken. Tot diep in de nacht werkte hij aan zijn biografie.