15 mei 2011

tongerseweg


er valt geen blad van de tak

geen zaad dat dwarrelend de aandacht vraagt

van kinderen

of oude mensen met herinnering

die nog een keer kijken naar de zon

nog een keer ogen samenknijpen

of droge handen in elkaar


geen blad viel meer

er was alleen geluid

de ritseling van stille wind

die zonder sporen uit het westen kwam


hij liet zijn hond uit in het park

over paden die zo krom als rimpels waren

zag blikken die de jongens wierpen in het gras

naar vrouwen uit hun ver verleden


eens per maand liep hij iets verder

en liet de bloemen achter

die hij kocht bij een tankstation

in cellofaan


dan hoorde hij de wind tussen de blaadjes kruipen

van rozen van de vorige keer

de liefde van weleer ja ja de dood

verstoord


hij wierp een stok en laat de hond het wieken volgen

hij laat twee fietsen langs die hand in hand

naar tongeren zijn geweest




7 opmerkingen:

  1. zo'n gedicht dat elke keer mooier en indringender wordt...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ben nieuwsgierig naar de beschreven mens

    BeantwoordenVerwijderen
  3. na een aantal keren lezen komt de eenzaamheid helemaal in beeld ...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooie verwording van een zichtbare leegte

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ach maar mooi en lichtjes droevig ik wou dat ik zoiets schrijven kon

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Het gedicht schreef zich (ouderwets)grotendeels zelf. Grotendeels. Met hulp van Dianne en enkele dagen afstand kwamen uiteindelijk ook de laatste vier regels.
    De beschreven mens bestaat niet, althans ik had geen specifiek iemand voor ogen. Maar iedereen kent eenzaamheid. Ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier zit ze voor mij vooral in het wentelen van die stok.

    Voor wie Maastricht kent is de locatie natuurlijk meteen duidelijk: de begraafplaats aan de Tongerseweg is een ideale plek voor dit soort melancholieke overpeinzingen.

    BeantwoordenVerwijderen